Muche (Dijon, Francia, 1968)

Su verdadero nombre Muriel Vignet Lesbros conocida como Muche.  La escultura es un descubrimiento tardío para Muche. El dibujo fue su primer amor, pero la escultura le parecía inaccesible. Su profesora de arte la animó a intentarlo. En 2011, creó su primer puño de kárate y descubrió el poder transformador y curativo del arte. Su primera exposición, Hands, le hizo darse cuenta de que su obra provocaba emociones, tanto entusiasmo como repulsión, ¡que es de lo que se trata el arte!

Rodin y Camille Claudel inspiran su trabajo. Bernini es el maestro que le hubiera encantado tener si hubiera vivido hace siglos. Trabaja en la hermosa Barcelona, ​​en una comunidad creativa con otros artistas, Studio Verdi.

Sus esculturas están llenas de energía, compasión y son una oda a la sensualidad del cuerpo humano. Su trabajo expresivo genera emociones y sentimientos. Hacer escultura es un modo de vida con el poder de curar y sentirse vivo que ha ayudado a la escultora a recuperarse de un agotamiento por trabajo, al buscar en su interior un positivismo inexorable.  Cada escultura de Muche es una afirmación de positivismo: desnudos sensuales o luchando, bailarinas en movimiento difuminando energía positiva; Caras sonrientes, llenas de bondad o gentileza; manos llenas de emociones, símbolos de fuerza y compromiso. Muche es un himno a la bondad, la búsqueda de la felicidad y belleza que tenemos en cada uno de nosotros.

O seu verdadeiro nome é Muriel Vignet Lesbros, coñecida como Muche.  A escultura é un descubrimento tardío para Muche. O debuxo foi o seu primeiro amor. A escultura parecíalle inaccesíbel. A súa profesora de arte animouna a intentalo. En 2011 creou o seu primeiro puño de karate e descubriu o poder transformador e curativo da arte. A súa primeira exposición, Hands, fíxolle caer na conta de que a súa obra provocaba emocións, tanto entusiasmo coma repulsión, que é do que trata a arte!!

Rodin e Camille Claudel inspiran o seu traballo. Bernini é o mestre que lle encantaría ter se vivira hai séculos. Traballa na fermosa Barcelona, nunha comunidade creativa con outros artistas, Studio Verdi.

As súas esculturas están cheas de enerxía, compaixón, son unha oda á sensualidade do corpo humano. O seu traballo, expresivo, xera emocións e sentimientos. Facer escultura é un modo de vida, con poder sandador, fai sentir vivo, de xeito que axudou á escultora a recuperarse dun esgotamento por traballo, ao buscar no seu interior un positivismo inexorábel. Cada escultura de Muche é unha afirmación de positivismo: espidos sensuais ou loitando, bailarinas en movemento difuminando enerxía positiva; caras sorrintes, cheas de bondade ou xentileza; mans abondosas de emocións, símbolos de forza e compromiso. Muche é un himno á bondade, á búsqueda da felicidade e beleza que temos en cada un de nós.

“La Tenacidad”/ “A tenacidade” (2010)

Bronce

31x21x13 cm

RESEÑA DE LA ESCULTORA SOBRE SU OBRA

“ L’Últime es la mano de la tenacidad, de la fuerza pero también del poder, de la agresividad, o del sufrimiento.  Nunca abandona y se agarra. Transmite voluntad y esperanza en un contexto difícil como el mundo actual. Es muy tensa y genera emociones tan variadas y contradictorias como, repulsión para unos, que casi no la pueden tocar o mirar, atracción para otros, que se quedan cautivados por su presencia o pasión, por la energía que transmite y también por el apoyo que parece dar cuando  al tocarla se agarra con la mano, tanto por arriba como por abajo. Una cosa segura, es que no deja nadie de piedra. El bronce le da poder de atracción por su frialdad y brillo, presencia por su peso y algo de morbo con los reflejos rojizos. “

COMENTARIO DA ESCULTORA

“L’Últime é a man da tenacidade, da forza pero tamén do poder, da agresividade ou do sufrimento. Nunca abandona, agárrase. Transmite vontade e esperanza nun contexto difícil coma é o mundo actual. É moi tensa e xera emocións tan variadas e contraditorias como repulsión para uns, que case non a poden tocar ou mirar, atracción para outros, que fican cativados pola súa presenza, ou paixón, pola enerxía que transmite e tamén polo apoio que semella dar cando, ao tocala, agárrase coa man, tanto por arriba coma por abaixo. Unha cousa é segura, a ninguén o deixa de pedra. O bronce dalle poder de atracción pola súa frialdade e brillo, presenza polo seu peso e algo de morbo nos reflexos encarnados”